Χιόνια της Πίνδου γίνονται
Ρόδα λευκά του Απρίλη .
Κι ο νικητής που πάει μπροστά
στεφανωμένος με λουλούδια ,
στο χέρι έχει το σπαθί
του Διάκου και στα χείλη
του Ρήγα τα τραγούδια.
Για μας παιχνίδι ο πόλεμος
Για μας παιχνίδι ο πόλεμος και το ντουφέκι γλέντι .
Τα βόλια που σφυρίζουνε δε σκιάζουν το λεβέντη .
Κι είναι χαρά , πατρίδα μου , για σε να πολεμήσω
Και τη ζωή που μου 'δωσες να σου τη δώσω πίσω .
Ενας στρατός με μια καρδιά , σε μια φωνή θ' ακούμε :
« Ελεύθεροι πεθαίνουμε και δούλοι εμείς δε ζούμε !»
Οι τρεις ψυχές
Απ' τη λαβωματιά του την ορθάνοιχτη
Αχνίζοντας το αίμα πλημμυρίζει .
Ο χάρος καθρεφτίζεται στα μάτια του
Κι αυτός ψυχομαχώντας ψιθυρίζει :
- Αχ , τι 'ναι μια ψυχή μπρος τη λαχτάρα μου ;
Ήθελα να 'χω τρεις , στη μάχη επάνω ,
να σου τις δώσω και τις τρεις , Ελλάδα μου ,
και τρεις φορές για σένα να πεθάνω !
Σημαία - Ω ! Σημαία
Γεια σου , σημαία γαλανή ,
Σημαία δοξασμένη !
Φωτίζεις την Ελλάδα μας
Και είσαι ευλογημένη .
Σ' έχουμε κλείσει στην ψυχή ,
βαθιά μεσ' στην καρδιά μας ,
κι όπου στηθείς , περήφανα
κρατάς την λευτεριά μας .
Η ΣΗΜΑΙΑ
Ω, ΣΗΜΑΊΑ ! Είσ' Ελλάδα !
Μ' ένα «ταν «ή επί «τας» ,
Των προγόνων μας τη δάδα
μια ιδέα την κρατάς .
Ω, σημαία τιμημένη !
Σαν τραγούδι της αυγής ,
Στους αιώνες δοξασμένη ,
Πάντα εμπρός μας οδηγείς .
Σημαία - Το ιερό πανί
Αυτό είναι το ιερό πανί, το γαλανό και τ' άσπρο
κομμάτι απ' ανοιξιάτικο και ξάστερο ουρανό
που' ναι λευκό σαν τον αφρό, του κύματος που ανθίζει
σε περιγιάλι ολόμορφο, σε πέλαο μακρινό.
Αυτό είναι το ιερό πανί, που όταν περνάει μπροστά μας
υγραίνονται τα βλέφαρα και σπαρταράει η καρδιά.
Έκλαψαν μάτια και καρδιές, επάνω της κι οι κόρες
τις νύχτες την υφαίνανε κρυφά στον αργαλειό.
Είναι η σημαία τη βλόγησαν παπάδες μ' άσπρα γένια
μες στης σκλαβιάς το τρίσβαθο κι απόκρυφο σχολειό
είναι μια αθάνατη πνοή, που ορμάει να ζωντανέψει
με ανατριχίλα ανέκφραστη το δίχρωμο πανί.
Σημαία - Αθάνατη
Πάντα κι όπου σ' αντικρίζω,
με λαχτάρα σταματώ
και περήφανα δακρύζω
ταπεινά σε χαιρετώ.
Δόξα αθάνατη στολίζει
κάθε θεία σου πτυχή
και μαζί σου φτερουγίζει
της Πατρίδας η ψυχή.
Όταν ξάφνου σε χαϊδεύει
τ' αγεράκι τ' αλαφρό,
μοιάζεις κύμα, που σαλεύει
με χιονόλευκο αφρό.
Κι ο σταυρός που λαμπυρίζει
στην ψηλή σου κορυφή
είν' ο φάρος που φωτίζει
μιαν ελπίδα μας κρυφή.
Σε θωρώ κι αναθαρρεύω
και τα χέρια μου χτυπώ,
σαν αγία σε λατρεύω,
σαν μητέρα σ' αγαπώ.
Κι απ' τα στήθη μου ανεβαίνει
μια χαρούμενη φωνή
νά 'σαι πάντα δοξασμένη,
ω! Σημαία γαλανή.
Στην Παναγία προστάτιδα των μαχητών του 40
Όταν τα παλικάρια μας εκεί ψηλά στα χιόνια
μάχονταν για τη λευτεριά, τα ένδοξα εκείνα χρόνια,
αόρατο το χέρι Σου, Μητέρα του Θεού μας,
δυνάμωνε, κι εμψύχωνε τη σκέψη του λαού μας!
το όραμα, Παρθένα μου, της άγιας μορφής Σου
κι η χάρη Παναγία μου, της μητρικής στοργής Σου,
συνόδευε, προστάτευε, κάθε πολεμιστή μας,
που έγινε ο κεραυνός του άθλιου υβριστή μας!
Στις εκκλησιές ολόθερμα άναβε το κεράκι,
με δέος και με σεβασμό το κάθε γεροντάκι,
που είχε το γιο, τον εγγονό, πάνω στο μετερίζι,
εκεί που η πατρίδα μας πάντοτε τον ορίζει.
Αγνή! Ηλιοστάλακτη! Πάναγνη! Ευλογημένη!
Σε Σε θερμή την προσευχή λέμε συγκινημένοι!
Ευγνώμονα τα χείλη μας εμπρός σου μουρμουρίζουν,
ενώ οι καρδιές τα άνθη τους, Μαρία, Σου χαρίζουν
Το Σαράντα
Σαν το αθάνατό μας κείνο Εικοσιένα
πάει τώρα άκουσμα και θε να μείνει πάντα
στους αιώνες των αιώνων το Σαράντα
της μικρής μα θείας Ελλάδας η νέα γέννα.
Με μια γνώμη, μια ψυχή και μια σκέψη
εξεχύθει σα λιοντάρι να ξεσκίσει
-δίχως τ' άμετρά του πλήθη ν' αψηφήσει-
τον εχθρό πού 'ρθε τη γη μας να κουρσέψει.
Τανκς, κανόνια, πυροβόλα, άρματα μύρια
χιόνια, αγέρηδες, δεν κόβουν την ορμή μας,
Μα η Παντάνασσα είν' απάνω κι ευλογεί μας
"Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια"
Το ΟΧΙ του Σαράντα
Στην ιστορία των λαών
σύμβολο θα' ναι πάντα
οι Έλληνες, το ΟΧΙ τους
κι ο Οκτώβρης του Σαράντα!
Τ' αηδόνι απ' την Ανατολή
και τα πουλιά απ' τη Δύση,
σ' όλο τον κόσμο τραγουδούν
κι οι ουρανοί αντιλαλούν.
Πως πάλι η `Ελλάδα μια φορά
το δρόμο για τη Λευτεριά,
το δρόμο για τη Λευτεριά
στον άνθρωπο θα δείξει!
Στης Αλβανίας τα βουνά
κι απάνω στ' άσπρο χιόνι,
της νιότης και της λεβεντιάς
ο ανθός με το αίμα της καρδιάς.
Γράφει πως πάντα εδώ θα ζει
του Λεωνίδα η ψυχή
του Λεωνίδα η ψυχή
και του Κολοκοτρώνη.
Στους Πολεμιστές του 1940
Μπροστά μας τώρα περνούν οι νέοι
που το Σαράντα, τόσο γενναίοι,
έπεσαν όλοι γι αυτή τη χώρα
και ζούμ' ελεύθεροι αυτήν την ώρα.
Αυτές τις ώρες τις δοξασμένες
δεν απουσιάζουν ψυχές χαμένες,
γιατί εκείνοι που θυσιαστήκαν,
θα πούμε ψέμα πως εχαθήκαν.
Ψυχές ηρώων και ημιθέων,
ω δάφνες δόξας, ανδρών γενναίων,
στρατιώτες, ναύτες κι αεροπόροι,
γίνατε ινδάλματα και πρωτοπόροι !
Γίνατε στάχτες, ποτέ όμως σκλάβοι !
Της δόξας δάφνες έχετε λάβει !
Κι εμείς παιδιά σας ευγνωμονούμε,
παρόμοια δόξα με σας ζητούμε !
Σας καμαρώνει η πλάση όλη !
Σαν σας θυμούμαστε έχουμε σκόλη.
Να κι η σημαία μας που κυματίζει
χαίρετ' η θάλασσα, να την αφρίζει !
Σκύβουμε όλοι γεμάτοι χρέος,
ενώ η καρδιά μας γεμίζει δέος :
Χειροκροτούμε στο πέρασμά σας,
κι όλοι κηρύττουμε την προσφορά σας !
No comments:
Post a Comment