Όταν ένα παιδί χρειαστεί νοσηλεία είναι πολύ συνηθισμένο να υπάρχει ανησυχία και έντονα συναισθήματα. Παρότι μόνο το ένα παιδί είναι άρρωστο, ολόκληρη η οικογένεια μπορεί να νιώθει αποδιοργανωμένη και ανίκανη να αντιμετωπίσει την κατάσταση. Με την πάροδο του χρόνου, με κατανόηση και υποστήριξη τα περισσότερα παιδιά και οι οικογένειες προσαρμόζονται στην ασθένεια και μαθαίνουν να αντιμετωπίζουν τη νοσηλεία.
Καταστάσεις στο νοσοκομείο που μπορεί να είναι δυσάρεστες ή τραυματικές:
* Να μην γνωρίζεις τι πρόκειται να συμβεί
* Αλλαγές στην εμφάνιση -απώλεια μαλλιών, μείωση/αύξηση βάρους, ουλές κλπ
* Φόβος για το θάνατο
* Απομόνωση από αδέλφια και αγαπημένα κατοικίδια
* Η θέα άλλων άρρωστων παιδιών
* Ο πόνος ή οι επίπονες διαδικασίες
* Έκθεση σε εξοπλισμό με τρομακτική όψη ή ήχο
* Η σκέψη ότι η νοσηλεία είναι κάποιας μορφής τιμωρία
Συνηθισμένες αλλαγές στη συμπεριφορά των παιδιών που ανησυχούν ή βρίσκονται στο νοσοκομείο:
* Έχουν κακή διάθεση και ξεσπάσματα νεύρων, και αντιμιλούν
* Τα νεαρότερα παιδιά, συχνά, βρέχουν το κρεβάτι τους ή πιπιλούν το δάχτυλό τους
* Θυμώνουν εύκολα, ανησυχούν ή είναι μπερδεμένα
* Δεν μπορούν να φάνε, να κοιμηθούν και, συχνά, έχουν εφιάλτες
* Θέλουν να μείνουν μόνα τους ή προσκολλούνται στους γονείς ή άλλους ενήλικες
* Νιώθουν παραμελημένα, τους λείπουν οι φίλοι ή η οικογένειά τους
* Ανησυχούν επειδή έχουν διαφορετική εμφάνιση ή νιώθουν διαφορετικά από τους άλλους
Οι γονείς και όσοι τα φροντίζουν μπορεί, επίσης, να νιώθουν άσχημα:
* Στεναχωριούνται που βλέπουν το παιδί τους να πονάει, νιώθουν ανήμποροι να κάνουν κάτι και κατά συνέπεια απογοητεύονται
* Μπορεί να μη θέλουν να απομακρυνθούν από το παιδί και είναι διαρκώς σε εγρήγορση
* Μπορεί να είναι ευέξαπτοι, να μην έχουν όρεξη για φαγητό ή ύπνο, ή να νιώθουν απόγνωση με τις ιατρικές ανάγκες που έχει το παιδί
* Μπορεί όταν είναι μόνοι τους να ανησυχούν μήπως πεθάνει το παιδί και να μη θέλουν να μοιραστούν αυτή την ανησυχία τους με κάποιον.
Επιπλέον, πολλοί γονείς, ή κηδεμόνες, μπορεί να μην γνωρίζουν με ποιο τρόπο να μιλήσουν στο άρρωστο παιδί (ή στο υγιές παιδί στο σπίτι) για τα συναισθήματά, τους φόβους και τις ερωτήσεις που μπορεί να έχει.
Σημαντικές πληροφορίες για τους γονείς και κηδεμόνες των παιδιών: Στην αρχή, είναι συνηθισμένο να νιώθουν αποδιοργανωμένοι ή απογοητευμένοι τόσο οι γονείς όσο και τα παιδιά, από την ασθένεια ή τη νοσηλεία. Μπορεί να χρειαστούν ορισμένες εβδομάδες μέχρι να καταλαγιάσουν αυτές οι αντιδράσεις. Εάν το παιδί εξακολουθεί να είναι αναστατωμένο, εάν έχετε ερωτήσεις για το πως να το βοηθήσετε, ή εάν χρειάζεστε κάποιον για να μιλήσετε, υπάρχει προσωπικό στο νοσοκομείο που έχει αυτό το ρόλο. Εκτός από τους γιατρούς και τους νοσηλευτές, υπάρχουν εξειδικευμένοι επαγγελματίες ψυχικής υγείας (κοινωνικοί λειτουργοί, σύμβουλοι, ψυχολόγοι και κληρικοί) οι οποίοι μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά και τις οικογένειες να αντιμετωπίσουν αυτή την κατάσταση.
Παρακάτω, θα βρείτε πληροφορίες για να βοηθήσετε το παιδί σας όσο βρίσκεται στο νοσοκομείο:
Εννέα Τρόποι Να Βοηθήσετε Το Παιδί Σας Να Αντιμετωπίσει Τη Νοσηλεία
1. Εσείς είστε το καταλληλότερο άτομο που θα παρηγορήσει το παιδί. Παρότι κάποιες φορές μπορεί να είναι δύσκολο, προσπαθήστε να είστε ήρεμος και να το καθησυχάζετε. Επαινέστε το και αγκαλιάστε το εάν καταλάβετε ότι το χρειάζεται. Κατά τη διάρκεια των εξετάσεων και των διαφόρων ιατρικών διαδικασιών, κρατάτε του το χέρι και αποσπάστε του την προσοχή με βιβλία και παιχνίδια.
2. Να είστε υπομονετικοί με το παιδί. Οι πρώτες αντιδράσεις του, όπως κλάμα, παράπονα, προσκόλληση σε κάποιον ή ξεσπάσματα συμπεριφορών μέχρι κάποιο βαθμό είναι αναμενόμενα. Εάν όμως γίνονται πολύ συχνά τότε μπορείτε να βάλετε κανόνες και όρια όπως θα κάνατε και στο σπίτι. Συνεργαστείτε με την ιατρική ομάδα για να φτιάξετε ένα καθημερινό πρόγραμμα ώστε να εξοικειωθεί το παιδί με τις διαδικασίες και να ξέρει τι να περιμένει.
3. Βοηθήστε το να κατανοήσει τι συμβαίνει. Χρησιμοποιήστε απλές λέξεις και παραδείγματα που μπορεί να καταλάβει. Εάν χρειάζεται να κάνει το παιδί σας κάποια διαδικασία που το τρομάζει, να είστε ειλικρινείς μαζί του για το γεγονός ότι μπορεί να πονέσει, και εξηγήστε του ότι ο στόχος γι'αυτό που συμβαίνει είναι να καταπολεμηθεί η αρρώστια.
4. Ενθαρρύνετέ το να μοιράζεται τα συναισθήματά του. Βοηθήστε το να ονομάσει τα συναισθήματά του, όπως φόβο, θυμό, ή θλίψη. Με το να μοιραστείτε τα δικά σας συναισθήματα μαζί του τού δείχνετε ότι είναι καλό να το κάνει και εκείνο. Θυμίστε του ότι και άλλα παιδιά στο νοσοκομείο έχουν παρόμοια συναισθήματα. Μην ξεχνάτε ότι τα νεαρής ηλικίας παιδιά συχνά «λένε» καλύτερα τα συναισθήματά τους παίζοντας, ζωγραφίζοντας ή λέγοντας ιστορίες.
5. Να θυμάστε ότι η φαντασία των παιδιών είναι πολύ μεγάλη. Καταλαβαίνουν πότε οι άλλοι ανησυχούν ή τους κρύβουν πράγματα. Εάν δεν τους πείτε τι συμβαίνει, μπορεί να μην καταλάβουν κάτι καλά και να «συμπληρώσουν» μόνα τους τις πληροφορίες που λείπουν. Πολλές φορές τα παιδιά έχουν τη λανθασμένη αντίληψη ότι έκαναν κάτι εκείνα και προκάλεσαν την ασθένεια. Κάντε τους ερωτήσεις για να καταλάβετε τι γνωρίζουν και τι φαντάζονται (π.χ.: «Τι νομίζεις ότι θα συμβεί;»). Με όσο πιο ρεαλιστικό τρόπο γίνεται, πείτε τους τι συμβαίνει με την ασθένειά τους και εξηγήστε τους ότι δεν έχουν κάνει κάτι εκείνα για να την προκαλέσουν.
6. Βοηθήστε το παιδί να δεχθεί το νοσηλευτικό προσωπικό ως κάποιον που θα το βοηθήσει. Θυμίστε στο παιδί ότι το προσωπικό στο νοσοκομείο έχει μεγάλη εμπειρία στο να βοηθά τα παιδιά που είναι άρρωστα. Ενθαρρύνετέ το να κάνει ερωτήσεις στους γιατρούς ή τους νοσηλευτές. Επιτρέψτε του να κάνει εκείνο κάποια επιλογή, όταν αυτό είναι δυνατό, δίνοντάς του με αυτό τον τρόπο μια αίσθηση ελέγχου.
7. Τα μικρά παιδιά συχνά αναστατώνονται εάν μείνουν μόνα τους. Όσο εσείς κάνετε ένα διάλειμμα από το νοσοκομείο θα είναι καλό να βρεθεί κάποιο μέλος της οικογένειας ή κάποιος ενήλικας, που το παιδί γνωρίζει καλά, για να μείνει μαζί του. Να ενημερώνετε πάντα το παιδί πότε θα φύγετε, για ποιο λόγο και πότε θα επιστρέψετε.
8. Φροντίστε να είστε και εσείς καλά. Εάν ανησυχείτε, είστε αναστατωμένοι ή δεν κοιμάστε καλά, δεν θα μπορείτε να φροντίσετε το παιδί σας όπως χρειάζεται. Μη διστάζετε να ζητήσετε βοήθεια από την οικογένεια ή τους φίλους σας. Μιλήστε για ότι σας ανησυχεί με άλλους ενήλικες, με φίλους με μέλη της οικογενείας σας, με κάποιο σύμβουλο, κληρικό ή κάποιο μέλος του ιατρικού προσωπικού.
9. Θυμηθείτε ότι και τα αδέλφια του, τα άλλα σας παιδιά, μπορεί επίσης να φοβούνται να ανησυχούν ή να ζηλεύουν. Πολλές φορές οι ανάγκες των αδελφών παραμελούνται όταν ένα παιδί είναι σοβαρά άρρωστο. Βρείτε λίγο χρόνο να μιλήσετε με τα υπόλοιπα παιδιά σας για το τι συμβαίνει, τι πρέπει να περιμένουν και να ρωτήσετε πως νιώθουν. Αφήστε τα να σας ρωτήσουν ότι θέλουν. Στηριχθείτε στην οικογένεια και τους φίλους σας για κάποιες «ξεχωριστές ευκαιρίες διασκέδασης» και για να σας βοηθήσουν να διατηρήσετε τις καθημερινές τους συνήθειες.
No comments:
Post a Comment